Zoals zo vaak gebeurt, is er mij kennelijk één en ander ontgaan in verband met deze piepjonge kerel -hij is nog altijd maar 18 en deze CD is zijn tweede. Daarnaast maakte hij ook al vier ep’s, waarvan de eerste uitkwam toen de jongen pas vijftien was en werd het “wonderkind”, zoals de Amerikaanse pers hem doopte, ook opgemerkt door Lukas Nelson, Justin Townes Earle, Hayes Carll, Michael Kiwanuka en Lucinda Williams, allemaal gevestigde namen, van wie hij het voorprogramma mocht doen. Nu, als een platenmaatschappij zoveel moeite doet om een jong kerel als deze te lanceren, dan moet ze er wel iets in zien, en na meervoudige beluistering van deze plaat denk ik te begrijpen waarom dat zo is.

Ik lees in het persblaadje dat bij de CD hoort, dat Sammy al op zijn elfde zijn eerste songs schreef en dat hij een paar jaar gelede ook school voor gezien hield, vanuit de overweging dat hij, als hij zeven uur per dag met zijn muziek bezig kon zijn, als vanzelf wel beter zou worden en, al ben ik zelf voorstander van het behalen van een diploma, ik ben voor een keer geneigd het niet erg te vinden dat een jongeman van school wegblijft.

Het is namelijk zo, dat ik op deze plaat -met haar elf song en 38 minuten is ze helemaal op het hippe LP-formaat gericht- een paar bijzonder straffe songs hoor, en dat de rest op zijn minst het predikaat “erg goed” verdient. Als je er dan rekening mee houdt, dat Sammy net zo goed in de Americana floreert (opener “Gravity”), als in de indie-rock (“Die Before You Live”) of zelfs een beetje postpunk (“Skatepark Doomsday Blues”) en een toefje blues (“Teenage Mayhem”) door zijn liedjes durft te draaien, dan krijg je: een gevarieerde plaat, zonder zelfs maar één misser.

OK, ik besef ook wel dat veel met persoonlijke smaak te maken heeft, maar de volwassen manier waarop de jongeman al die genres weet te beheersen, laat me geloven dat hij wel eens een blijvertje zou kunnen zijn. Bij zijn full-debuut, gingen haast alle recensies over het feit dat hij nog zo jong was en dat is alvast iets waar deze keer niet teveel aandacht meer naartoe hoeft te gaan.

Nogmaals: deze plaat is de eerste die ik van Sammy hoor en dus kan ik niet zeggen of ik vind dat hij een stap voorwaarts heeft gezet. Wat ik wel mag zeggen, is dat je hier te maken hebt met een plaat die, als het een echt debuut was geweest, gigantisch grote koppen in de muziekpers zou gekregen hebben. Want zo goed is deze “Crash Test Kid” ongetwijfeld wel: hier is een jongeman aan het werk, die mettertijd ongetwijfeld het predikaat “singer-songwriter” achter zijn naam zal mogen zetten!

(Dani Heyvaert)